Współpraca
W mojej blisko 10 letniej karierze naukowej brałam udział w konferencjach i panelach dyskusyjnych, prowadziłam też zajęcia dla studentów i warsztaty. Byłam m.in. moderatorką panelu Digital (Im)mortality: Design na konferencji na Uniwersytecie Cambridge, wygłosiłam wykład inauguracyjny na Ogólnopolskiej Konferencji Opieki Paliatywnej „Odchodzić bez bólu” pod Honorowym Patronatem Ministra Zdrowia, przygotowałam też oprowadzanie kuratorskie w ramach wystawy „Nie!śmiertelność. Konteksty kulturowe i technologiczne” w Mona Muzeum Sztuki Najnowszej w Poznaniu.
Chętnie angażuję się w projekty edukacyjne, kulturalne, społeczne i popularyzujące naukę. Jestem otwarta na współpracę z osobami prywatnymi, partnerami komercyjnymi i organizacjami pozarządowymi. Piszę też materiały eksperckie dla różnych mediów.
Jeśli jesteś zainteresowany współpracą – porozmawiajmy i ustalmy szczegóły!
Media
Gazeta.pl, Przeżywamy nie swoje żałoby. „Zaciera się różnica między tym, co prywatne, a tym, co publiczne”, w rozmowie z Katarzyną Siekańską, 1 listopada 2023.
Zamieniam się w słuch, Ćwiczenia z nieśmiertelności dr Katarzyny Nowaczyk-Basińskiej – w rozmowie z Martyną Nicińska, 8 sierpnia 2023.
Spider’s Web+, Żyjesz tylko raz. Ale nieśmiertelnie – w rozmowie z Adamem Bednarkiem, 3 lipca 2023.
„Czwórka” Polskiego Radia, audycja Stacja Nauka, Na czym polega krionika? – w rozmowie z Jędrzejem Rosiewiczem, 23 listopada 2022.
HelloZdrowie, O cyfrowej śmierci i nowych miejscach wspólnej żałoby – w rozmowie z Alicją Cembrowską, 1 listopada 2022.
TVP3 Dokument, program Barbara Włodarczyk zaprasza – komentarz do filmu „W pogoni za nieśmiertelnością” 23 października 2022.
TVN24 MAGAZYN, Nieśmiertelność już nadeszła, a zmarli przejmują Facebooka, 30 stycznia 2021.
Radio RAM, audycja FutuRAM: Cyfrowa nieśmiertelność – w rozmowie z Maćkiem Przestalskim, 30 października 2021.
TUU magazyn, Who wants to be deleted? – w rozmowie z Julitą Mańczak, 31 grudnia 2021.
Nauka w Polsce, Immortality no longer considered a thought experiment – w rozmowie z Szymonem Zdziebłowskim, 2 grudnia 2020.
Polska Agencja Prasowa, Tworzenie awatarów czy przeszczepy umysłów – sposobami na nieśmiertelność? – w rozmowie z Szymonem Zdziebłowskim, 30 listopada 2020.
Przykładowe tematy wystąpień
W 2011 roku na łamach magazynu „Time” opublikowana została przepowiednia wynalazcy, naukowca i futurologa Raymonda Kurzweila, która brzmiała: 2045. Rok, w którym człowiek stanie się nieśmiertelny. Kurzweil zapowiada nadejście ery osobliwości, wieszcząc w tytule swoje książki „singularity is near”. Pozostając nieufną wobec tej przepowiedni, proponuję spojrzeć na dokonujące się zmiany w obszarze naszej (nie)śmiertelności w perspektywie „singularity is here”. Nasza potencjalna nieśmiertelność jest bowiem technologicznie zapośredniczona już wtedy, kiedy korzystamy z kont na portalach społecznościowych, lub jeszcze szerzej, gdy jesteśmy uczestnikami środowiska wirtualnego i pozostawiamy w nim nieuchronnie ślady własnej obecności. Dlatego właśnie ideę oczekiwania na przełom, który ma nastąpić w przyszłości proponuję zastąpić ideą uważnego obserwowania zmian zachodzących od dwóch dekad. Wystąpienie stanowi przegląd aktualnych propozycji technologicznych związanych z naszą aktywnością po śmierci wzbogacony o szerszy kontekst społeczno-kulturowy.
Pytaniem tym Fredie Mercury elektryzował na koncertach tłumy, które skłonne były pójść za artystą choćby do bram piekła. To samo pytanie zostało w ostatnim czasie kilkukrotnie postawione także w kontekście naukowym. Śledząc rozwój rozmaitych narzędzi i strategii unieśmiertelniania, badacze postanowili sprawdzić, czy „kurs na nieśmiertelność”, jaki obrała w ostatnich dwóch dekadach kultura Zachodu, rezonuje z opinią publiczną. Odwołując się do najbardziej aktualnych badań wskażę na związki i zależności pomiędzy ideą nieśmiertelności jako fundamentem cywilizacji a cyfrowym przemysłem pośmiertnym (ang. digital afterlife industry). Jakie są źródła idei nieśmiertelności? Komu potrzebne są technologie (nie)śmiertelności? Czy rzeczywiście walczymy w dobrej sprawie? Jakie strategie oporu są dziś możliwe? I jak działać w świecie cyfrowym, by – mówiąc metaforycznie – nie dać się zwieść do bram piekła?
Potocznie przyjęło się mówić, że „technologia zmienia nasze podejście do śmierci, umierania i żałoby”. To prawda, choć zdanie to nadaje technologii fałszywie samoistną sprawczość, przemilczając, jak ogromny wpływ na jej funkcjonowanie mają projektanci cyfrowych usług. Odwołując się do koncepcji thanatosensitivity zaproponowanej w 2009 roku przez Michaela Massimiego, omówię jej najważniejsze wskazania i praktyczne założenia. Zaprezentuję również projekty i rozwiązania, które starają się implementować postulaty tanatowrażliwości – od wielkoskalowych propozycji jak Legacy Contact na Facebooku przez projekty artystyczno-badawcze jak Enabling Ongoingness prowadzone przez profesor Jayne Wallace.
Temat metaversum stał się ostatnio niezwykle modny za sprawą Marka Zukerberga, który, próbując redukować podział na online i offline, zaprasza do świata zupełnie nowej przyszłości wirtualnej. Metawersum jest na razie jedynie koncepcją, ale już teraz pojawiają się pytania o to, jakimi treściami wypełnić „nową wirtualność”, by była ona atrakcyjna dla użytkowników i zapewniała doświadczenie całkowitej immersji. Jedną ze śmiałych propozycji formułuje dyrektor generalny firmy Somnium Space, a brzmi ona tak: zaprośmy do metawersum zmarłych, a tym samym zrealizujmy ideę pełnej, cyfrowej nieśmiertelności. Temat cyfrowego wskrzeszania jest niezwykle szeroki i skomplikowany pod względem etyczno-prawnym, psychologicznym oraz ekonomicznym. Ja jednak chciałabym zaproponować perspektywę historyczną, zadając być może najbardziej podstawowe pytanie: jak doszliśmy do punktu, w którym całkiem na poważnie rozważamy cyfrowe wskrzeszania zmarłych w metaversum?