Conferences and Lectures
I have co-organized and moderated a number of conferences, including the Digital (Im)mortality. Philosophy, Ethics and Design at the University of Cambridge in 2021. At this conference, I was a moderator of the panel Digital (Im)mortality: Design. In 2022, I gave an inaugural lecture at the National Conference on Palliative Care under the Honorary Patronage of the Minister of Health. I also prepared a curatorial tour as part of the exhibition “Im?mortality. Cultural and Technological Contexts” at the Mona Museum of Contemporary Art in Poznań, Poland.
Global Coverage of the Research on ‘Deadbots’
A study by Dr Tomasz Hollanek and myslef on the ethical and social implications of simulating the deceased with AI in the form of so-called ‘deadbots’ receives coverage all over the world, including by major UK media outlets, such as The Times, The Guardian, and The Independent. You can read more about the study in this press release by the University of Cambridge or access the original research article, ‘Griefbots, Deadbots, Postmortem Avatars: on Responsible Applications of Generative AI in the Digital Afterlife Industry’, published in the journal Philosophy and Technology.
My work has also been featured in various media including:
BBC World News, Science News, The Guardian, National Public Radio, CORDIS (European Commission), Gazeta.pl, Zamieniam się w słuch, Spider’s Web+, „Czwórka” Polskiego Radia, HelloZdrowie,TVP3Dokument,TVN24 MAGAZYN, Nauka w Polsce, Polska Agencja Prasowa,
Radio RAM,TUU magazyn
Przykładowe tematy wystąpień
W 2011 roku na łamach magazynu „Time” opublikowana została przepowiednia wynalazcy, naukowca i futurologa Raymonda Kurzweila, która brzmiała: 2045. Rok, w którym człowiek stanie się nieśmiertelny. Kurzweil zapowiada nadejście ery osobliwości, wieszcząc w tytule swoje książki „singularity is near”. Pozostając nieufną wobec tej przepowiedni, proponuję spojrzeć na dokonujące się zmiany w obszarze naszej (nie)śmiertelności w perspektywie „singularity is here”. Nasza potencjalna nieśmiertelność jest bowiem technologicznie zapośredniczona już wtedy, kiedy korzystamy z kont na portalach społecznościowych, lub jeszcze szerzej, gdy jesteśmy uczestnikami środowiska wirtualnego i pozostawiamy w nim nieuchronnie ślady własnej obecności. Dlatego właśnie ideę oczekiwania na przełom, który ma nastąpić w przyszłości proponuję zastąpić ideą uważnego obserwowania zmian zachodzących od dwóch dekad. Wystąpienie stanowi przegląd aktualnych propozycji technologicznych związanych z naszą aktywnością po śmierci wzbogacony o szerszy kontekst społeczno-kulturowy.
Pytaniem tym Fredie Mercury elektryzował na koncertach tłumy, które skłonne były pójść za artystą choćby do bram piekła. To samo pytanie zostało w ostatnim czasie kilkukrotnie postawione także w kontekście naukowym. Śledząc rozwój rozmaitych narzędzi i strategii unieśmiertelniania, badacze postanowili sprawdzić, czy „kurs na nieśmiertelność”, jaki obrała w ostatnich dwóch dekadach kultura Zachodu, rezonuje z opinią publiczną. Odwołując się do najbardziej aktualnych badań wskażę na związki i zależności pomiędzy ideą nieśmiertelności jako fundamentem cywilizacji a cyfrowym przemysłem pośmiertnym (ang. digital afterlife industry). Jakie są źródła idei nieśmiertelności? Komu potrzebne są technologie (nie)śmiertelności? Czy rzeczywiście walczymy w dobrej sprawie? Jakie strategie oporu są dziś możliwe? I jak działać w świecie cyfrowym, by – mówiąc metaforycznie – nie dać się zwieść do bram piekła?
Potocznie przyjęło się mówić, że „technologia zmienia nasze podejście do śmierci, umierania i żałoby”. To prawda, choć zdanie to nadaje technologii fałszywie samoistną sprawczość, przemilczając, jak ogromny wpływ na jej funkcjonowanie mają projektanci cyfrowych usług. Odwołując się do koncepcji thanatosensitivity zaproponowanej w 2009 roku przez Michaela Massimiego, omówię jej najważniejsze wskazania i praktyczne założenia. Zaprezentuję również projekty i rozwiązania, które starają się implementować postulaty tanatowrażliwości – od wielkoskalowych propozycji jak Legacy Contact na Facebooku przez projekty artystyczno-badawcze jak Enabling Ongoingness prowadzone przez profesor Jayne Wallace.
Temat metaversum stał się ostatnio niezwykle modny za sprawą Marka Zukerberga, który, próbując redukować podział na online i offline, zaprasza do świata zupełnie nowej przyszłości wirtualnej. Metawersum jest na razie jedynie koncepcją, ale już teraz pojawiają się pytania o to, jakimi treściami wypełnić „nową wirtualność”, by była ona atrakcyjna dla użytkowników i zapewniała doświadczenie całkowitej immersji. Jedną ze śmiałych propozycji formułuje dyrektor generalny firmy Somnium Space, a brzmi ona tak: zaprośmy do metawersum zmarłych, a tym samym zrealizujmy ideę pełnej, cyfrowej nieśmiertelności. Temat cyfrowego wskrzeszania jest niezwykle szeroki i skomplikowany pod względem etyczno-prawnym, psychologicznym oraz ekonomicznym. Ja jednak chciałabym zaproponować perspektywę historyczną, zadając być może najbardziej podstawowe pytanie: jak doszliśmy do punktu, w którym całkiem na poważnie rozważamy cyfrowe wskrzeszania zmarłych w metaversum?