Pracuję w dziedzinie cyfrowej nieśmiertelności od prawie dekady, obserwując jej stopniowe przejście od technologii niszowych do w pełni niezależnego segmentu rynku znanego jako „przemysł cyfrowego życia po śmierci”. W swojej pracy skupiam się zarówno na teorii i wspieraniu rozwoju rodzącej się dziedziny naukowej – cyfrowej śmierci/ nieśmiertelności, jak i na rozwiązaniach praktycznych, które mają przyczynić się do podnoszenia standardów w branży cyfrowej (nie)śmiertelności.

Moje główne zainteresowania akademickie obejmują:
  • Badania nad (nie)śmiertelnością
    Dostrzegając wyraźną potrzebę badań interdyscyplinarnych w dziedzinie technologii (nie)śmiertelności, w ramach mojej pracy doktorskiej opracowałam teoretyczne ramy dla nowej subdyscypliny naukowej – „studiów nad (nie)śmiertelnością” wytyczając trzy główne jej cele: edukację, prowadzenie badań i współpracę międzysektorową i międzykulturową. Wierzę bowiem, że tylko poprzez interdyscyplinarny dialog – oparty na zaufaniu, empatii i poszanowaniu różnorodności – możemy tworzyć zrównoważone i społecznie odpowiedzialne technologie związane z ludzką (nie)śmiertelnością. Moja praca doktorska (napisana w języku polskim) jest dostępna tutaj. W 2023 roku praca ta została wyróżniona w XI edycji Konkursu  im. Inki Brodzkiej-Wald na najlepszą pracę doktorską dotyczącą współczesności z dziedziny humanistyki,  a w 2024 zostałam finalistą konkursu organizowanego przez Narodowe Centrum Kultury na najlepszą pracę doktorska obronioną między 2021-2023 w dziedzinie kultury.
  • Międzykulturowe podejście do cyfrowej nieśmiertelności
    Chociaż cyfrowa nieśmiertelność jest nadal stosunkowo nowym zjawiskiem, w ostatnich latach trend cyfrowego symulowania zmarłych stał się globalny. I choć cyfrowa nieśmiertelność zaczyna pojawiać się w nowych kontekstach kulturowych, to dominującą narracją jest narracja anglojęzyczna, która przenosi konkretne wartości, lęki, pragnienia. Ta perspektywa dominuje również w sposobie badania, postrzegania, projektowania i regulacji cyfrowej nieśmiertelności. I to właśnie próba zakwestionowania uniwersalnego „my” w w kwestii cyfrowego życia po śmierci stała się inspiracją dla projekty AI2050: „Wyobrażenia nieśmiertelności w dobie sztucznej inteligencji: perspektywa międzykulturowa”.
  • Odpowiedzialny design w przemyśle cyfrowego życia po śmierci
    Ta linia badań, prowadzona z moim współautorem, dr. Tomaszem Hollankiem, dotyczy  odpowiedzialnego designu w obszarze projektowania naszej pośmiertnej aktywności ze szczególnym uwzględnieniem tzw. griefbots, deadbots i postmortem avatars. Fakt, że z udziałem dzisiejszych technologii relatywnie łatwo można „wskrzesić” cyfrowo naszych zmarłych, otwiera zupełnie nowe dylematy i nakłada na nas nowe odpowiedzialności. Śmierć, żałoba i nieśmiertelności to niezwykle delikatne tematy i powinny być zawsze dyskutowane z szacunkiem, troską i empatią. W artykule opublikowany w „Philosophy and Technology” przedstawiamy trzy scenariusze fikcyjnych firm, by pokazać, z jakimi zagrożeniami ich pojawienie się na rynku może się wiązać. Nasze rekomendacje dotyczące projektowania w tym obszarze to m.in.: ograniczenia wiekowe w dostępie do griefbotów, rozwój i wdrożenie protokołów „usuwania” griefbotów, czy zasada wspólnej zgody, która obejmuje zarówno grupę tzw. „data donors” jak i „data interactants”. Artykuł spotkał się z dużym międzynarodowym zainteresowaniem medialnym. Pisali o nas lub przeprowadzali z nami wywiady m.in.  The Times, BBC World News, Gurdian, Daily Mail, Science News, The Independent, France24, TRT World i wiele mediów nie-anglojęzycznych, w tym media w Korei, Brazylii, Iranie, Hiszpanii, Egipcie, Niemczech, Chorwacji, Madrycie i Indiach.
  • Liderzy cyfrowego życia po śmierci: profesjonalizacja
    Od momentu, gdy termin „przemysł cyfrowego życia po śmierci” (DAI) został ukuty w 2017 roku przez Carla Öhmana i Luciano Floridiego, uwaga badawcza koncentrowała się głównie na ustaleniu ram etycznych dla tej branży. Dyskusje badaczy skupiły się głównie na komodyfikacji, komercjalizacji i prywatyzacji naszej obecności pośmiertnej w DAI,  jednak niewiele uwagi poświęcono, jak sądzę, istotnemu elementowi: profesjonalizacji. Profesjonalizację w ramach cyfrowego życia po śmierci postrzegam  jako istotną innowację społeczną z potencjałem do podniesienia standardów i wprowadzenia nowych wartości takich jak troska, odpowiedzialność, zrównoważony rozwój. Czerpiąc inspirację z istniejących ról, takich jak „menedżerowie cyfrowej śmierci”, „cyfrowi balsamiści” i „konsultanci do spraw cyfrowego życia po śmierci”, postuluję rozwój nowej grupy profesjonalistów, zbiorczo określanej jako „liderzy cyfrowego życia po śmierci”. Artykuły zatytułowany „Professionalization as a social innovation in the digital afterlife industry” jest w trakcie procesu recenzyjnego dla „Mortliaty” (Special Issue Innovation at the end of life).